De tweetrapsmaking werd in 2010 in één klap beroemd door een Radar uitzending. Gehuwden met kinderen gingen massaal op tweetrapstestamenten over (vaak niet terecht overigens want er zijn betere wegen die naar Rome leiden). Maar over die toepassing van de tweetrapsmaking gaan we het vandaag niet hebben. De tweetrapsmaking heeft namelijk nog veel meer gedaantes. In het kort: wat is een tweetrapsmaking?

Je bepaalt dat een verkrijger (bezwaarde) verkrijgt onder ontbindende voorwaarde, en je benoemt direct de opvolgende verkrijger (verwachter), die onder dezelfde opschortende voorwaarde verkrijgt. Je gaat dus als het ware 'over je graf heen regeren', want de betreffende voorwaarde is vaak het overlijden van de verkrijger. Andere voorwaarden die goed denkbaar zijn, zijn faillissement, schuldsanering, opname in een Wlz-instelling, etcetera.

Dergelijke constructies komen regelmatig voor in testamenten, maar je kan ze ook gebruiken bij schenkingen!

Het komt regelmatig voor dat een schenking binnen de familie moet blijven. Stel: je schenkt je onderneming aan je kind, maar wil dat die bij zijn overlijden niet naar 'de koude kant' gaat maar naar een ander familielid. Dan moet je schenken onder een tweetrapsmaking, en bepalen wie de uiteindelijke verkrijger moet zijn.

Het klinkt allemaal erg mooi, maar toch levert het vaak ook de nodige problemen op. Als de verkrijger namelijk overlijdt, moet heel duidelijk zijn welk deel van het vermogen onder de clausules van de tweetrapsmaking valt, en wat de eigen nalatenschap is. Er zijn namelijk twee groepen verkrijgers: de verwachters enerzijds, en de eigen erfgenamen anderzijds. Dit zijn vaak verschillende personen. Het is dus van groot belang dat het tweetrapsvermogen goed apart wordt gehouden en apart wordt geadministreerd. Het moge duidelijk zijn, dat dit in de praktijk vaak niet gebeurt.. Vermogens vloeien samen, en aan wie komt dan wat toe?

Dus .. bezint eer ge begint.